Zo’n bedrijf wil jij ook bouwen.
(Kan jij alle sleutels ontdekken in het verhaal?)
Het is vol, overvol.
Ze hebben een tafel midden in het café en een aantal van hen heeft een barkruk kunnen bemachtigen. De rest staat er om heen. Stefan baant zich een weg naar de tafel met een vol dienblad. De drankjes worden verdeeld.
Er is chaos. Stefan doet zijn gebruikelijke act met de bierviltjes.
Ook al kent iedereen de grap, er wordt nog steeds om gelachen.
Stefan is er goed in. Sfeer maken. Dat is ook echt zijn bijdrage in het team.
Verder gaan de gesprekken vanmiddag nergens over. Het is ontspannen na een week van hard werk.
Het is een willekeurige vrijdag en een willekeurige vrijdag middag borrel.
Of toch niet.
Een voor een kijkt Robert naar de gezichten. Er was een tijd dat deze mensen elkaar nog niet kenden. Er was een tijd dat het alleen hij en Erik was. Erik staat tegenover hem aan de tafel. Hij gaat helemaal op in het spel van Stefan. Erik zijn compagnon maar ook zijn vriend.
Het was in deze kroeg dat ze op bierviltjes hun eerste tekening maakten van hun businessplan. Met een paar biertjes had het zo gemakkelijk geleken. De wereld was van hen en de sky was de limit.
Hij glimlacht. Ergens is het ook maar goed ook dat ze toen niet wisten wat ze nu weten. Anders waren ze misschien nooit begonnen. Ondernemen en het runnen van een bedrijf is geen kattepis.
Er is een Joods gezegde tussen concurrende ondernemers:
”Ik wens je veel personeel.”
Die snapt hij wel. En toch, die persoon die dit zei had het ook niet helemaal goed begrepen.
Hij en Erik runnen een People First bedrijf:
“Als het goed gaat met de mensen gaat het goed met het bedrijf.”
Ja dat kost wat, maar het levert zoveel op. En dan bedoelt hij niet alleen bedrijfsresultaat.
Hij realiseert zich dat ze door elkaar goed te kennen en een track record op te bouwen, ze een onderling vertrouwen hebben gekregen dat staat als een huis.
Iedereen kent elkaars kwaliteiten en kan het gedrag plaatsen. Ze weten exact wat ze aan elkaar hebben.
Op dat moment springt Anna op.
“Grapjas, die heb je van mij!”
Ze duwt Stefan van zijn barkruk. De hele groep giert het uit.
Robert grinnikt:
“Met Anna moet je inderdaad niet sollen.”
Het is net het werk. Er wordt regelmatig met de koppen gestoten en gaat niet altijd over roosjes. Maar het gave is: Dat kunnen ze. En goed ook.
Dit, realiseert hij zich, is misschien wel de echte gamechanger in het werk.
Ze zijn in staat elkaar echt de waarheid te zeggen. Hun mening te verkondigen. Kunnen sorry zeggen als er voortschrijdend inzicht ontstaat en dan samen kijken wat er moet gebeuren.
Stefan krabbelt overeind en maakt een sierlijke buiging voor Anna.
“Point taken, Anna. De volgende keer zal ik zeggen dat het jouw grap was.”
Doordat er zoveel onderling vertrouwen en vermogen om conflicten aan te gaan is, is er in de loop der jaren bijzonder veel betrokkenheid ontstaan. Mensen voelen zich onderdeel van het bedrijf.
Ze horen er bij. Het maakt niet uit dat ze verschillend zijn, afkomst, cultuur, geaardheid, het maakt niet uit. Er is ruimte voor iedereen en daarmee voelen de mensen zich thuis.
Kijk naar Anna en Stefan. Samen lachen en toch, meer verschillend kunnen ze niet zijn. Evengoed horen ze er beiden helemaal bij. De fundamentele waarden die binnen het bedrijf leven in ieder van hen.
Verschillende kwaliteiten zijn mooi en het gedeelde waardepakket ook. Daarnaast hebben ze ook altijd geprobeerd aanpakkers aan te nemen. Dat is gelukt. Ze werken allemaal hard en dat is fijn.
Wat hij van tevoren niet had gedacht dat dit verder gaat dan to do’s shuffelen. Als mensen echt hun verantwoordelijkheid nemen ontstaat er iets heel krachtigs. Ze gaan niet aan de kant als het spannend wordt. Ze blijven én dragen hun taken.
Al dit én dat alle neuzen dezelfde kant op wijzen, levert zoveel op. Robert gaat het volgende week in de presentatie aan ze vertellen.
De cijfers van Q4 zijn binnen en die liegen er niet om. De energie is gebundeld in dezelfde richting. De mensen gaan echt voor het gedeelde doel. Dat heeft bijzonder veel vruchten afgeworpen.
Terwijl Robert dit allemaal door zich heen laat gaan, vangt Erik zijn blik op. De twee Founders kijken elkaar aan en het is net of ze elkaars gedachten kunnen lezen.
Woordeloos wisselen ze hun trots uit.
“Ons cluppie. Allemaal mooie mensen.”
Dankbaar heffen ze hun glas.
De rest heeft het niet in de gaten.
De rest heeft een vrijdagmiddag borrel. Een gewone.
Volgende week wordt ie anders.
Heb je de vijf sleutels gevonden?
Wij jij ook als Robert en Erik een people first bedrijf bouwen?
Stuur me een DM. Dan kijken we of een een match hebben.
